30e dag van Salceda tot Santiago de Compostela

19 mei 2015. De laatste etappe. Afstand: 29 km. Ruim 8 uren en 30 minuten was de tijd gelopen. De laatste etappe was niet hard. Dus kon ik sneller gaan. Toch waren er bergaf en bergop gradiënt maar wel geleidelijk.

Vanuit Salceda vertrokken we  zonder ontbijt.  Oxen, Ras, A Brea en Rabiña waren kleine dorpjes. Bij O'Empalme, ruim een uur lopen, kwamen we een café tegen. Daar aten we onze ontbijt. Ik had alleen café con leche. Ik heb geen trek om een uitgebreid ontbijt te eten.

Ik paste Sta. Irene  en A Rua.  Bij O Pedrouzo ligt er een grote albergue die is altijd druk met name op vakantie maanden. Vandaar is Santiago Compostela op 20 kilometer afstand. Verder aan. San Anton, Amenal en Cimadevila zijn kleine dorpjes ook. Men liep langs een vliegveld bijna halverwege rond tot San Paio.  Daarna werden de dorpen groter. In Lavacolla had ik mij lunch gehad in een bank dichtbij het cafe.  De dorpsnaam Lavacolla kwam uit een verhaaltje dat vroeger, pelgrims moesten hun kleren wassen voor ze naar Santiago Compostela gingen binnen.  Men kon zien dat ze vuil kleren na honderd of duizenden kilometers lopen hadden.

Nu is de weg naar Santiago de pad langs de autoweg.  We kwamen langs het gebouw van TV Galicia en dan TVE (Television España). We pasten San Marcos en de laatste dorp Monte do Gozo. De laatste genoemd is een monument en cafe van de pelgrims.  Hier meestal deden de pelgrims een par minuten pauze.  Doorgaan op de pad.  Eindelijk staken de pelgrims op de viaduct over de spoor en volgen de weg die heet Rua de San Lazaro. Linkafs  bij Rua de Valiño, rechtdoor bij Rua Angustia,  Ik stopte over en Fruteria en kocht navelinas en cola.  Verder aan kwam ik bij een Bakkerij en kocht ik Spaanse biscuit.  Ik pauzeerde voor en paar minuten. at en drank. Op een bank zag ik Zhanna, Anastasia en een Koreanse meisje.  Even praten met hun en dan was ik weg. Ik volgde Rua do Rosario,  Calle Bonaval, Rua das Casas Reais,

Later vond ik mijn broer, Doug en Vann. Ruim een uur hebben ze voor me opgewacht.  Samen gingen we via Plaza de Cervantes en kleine straten verder naar de Catedral. Mijn broer en zijn hebben voor opgewacht een helft kilometer voor de dom. Samen bereikten we Compostela rond halfvijf 's middags. Voor de dom gingen we poseren voor foto's.  Daarna gingen we naar de kantoor van de pelgrims om in te schrijven voor we kunnen onze certificaat dat we de camino hebben gedaan.

Foto van de dom en we:

Lange file van pelgrims die kwam van verschillende camino route. We kwam tegen mensen die hebben gepakten die zogenaamd zuiden route, van Sevilla naar Compostela, een afstand van 1000 km gelopen. Er waren ook mensen die kwam via de Portugal route. Pelgrims uit de noorden route.

Twee certificaten heb ik gehaald. Een was een gewone dat men de  camino heb gedaan. De andere was voor afstand. 775 km voor de Franse route. Mijn broer, Vann en Ashok hadden dat ook.

Ik zag te weinig eerder gemaakt vrienden die we kenden langs de Franse weg.  Ik telde alleen vijf vrienden. Ik voelde me een beetje triest.
 
We gingen naar de Albergue Meiga Backpackers die ongeveer 1 km van het Dom. Na aanmelden gingen we terug naar de kerk om een mis voor de pelgrims bij te wonen. Het weer was koud en winderig. Men kon beter in de albergue blijven. Maar we hebben besloten naar de kerk te gaan voor de 19 uur mis. Ik verliet de kerk vroeg omdat ik de mis misschien laat kon beginnen.  Ik ging naar supermercado om eten te kopen. Terug naar de albergue. Ik kookte rijst, gebakte eieren en chorizo. Lekker eten heb ik gedaan. Te moe, ging ik douche doen en vroeg slapen.

De video clip klikken hier:

Ik had een gemengde gevoel.  Het was een climax van onze bedevaart maar het is ook een anticlimax  omdat vrienden die ik leerde kennen kon ik niet meer zien.

29e dag van Melide tot Salceda

18 mei 2015. Toen we diner in Melide retaurant aten, was er restanten van brood. Ik heb ze meegenomen voor eten onderweg in de volgende etappe. We vertrokken rond 7:00 uur. Het weer was fijn.  Geen regen en er was zonneschijn.

Achteraf gezien was de afstand van dit etappe eigenlijk 25 km. Maar ik was naar een andere albergue gegaan. Ik moest meer dan 1 km terug lopen naar de juiste albergue waar mijn broer  en zijn vrienden hebben gereserveerd.. Dus heb ik 27 km. eigenlijk gelopen na 9 uren lopen. De etappe was niet hard en niet lang. Alleen dat er te weinig vlakke grond.  Meestal was het bergop en bergaf.  Zie gradiënt kaart hier:


Van de eerder kennis gemaakte pelgrims hebben we niet meer zien. In plaats daarvan zijn nieuwe en meer mensen sinds Barbadelo of op de 27e dag van onze bedevaart. Sommigen die we misten waren niet meer doorgegaan wegens tijdgebrek of blessures geraakt. De anderen zijn voorgegaan van ons groep en hebben gelogeerd een paar kilometer van ons.

De route vond ik mooie. Op veel plekken liepen we op onverharde weg en voetpad.  Er zijn ook veel bebost gebied. 

Na Castañeda, op een bebost weg hebben de Zweedse dame en haar moeder mij ingehaald. Eventjes praten. Ik heb ze gefotografeerd.

Ik heb Arzua, een stad,  bereikt.  In het centrum plein vond ik een Supermercado.  Ik deed boodschapen. Ik kocht navelinas, ttorta mantecado chorizo, fuet, brood en cola.  Totaal kost was bijna een tientje.  Daarna at ik mijn lunch op een bank in het plein.

In Preguntoño zag ik een dame met een Aziatische gezicht.  Ik vroeg waar ze van komt.  Wat een toeval toen zij zei een Filipijnse was.  Zij zei dat ze in Verenigde Staten nu woonde.  Ze was een lid van een guided-tour groep. Ze leerde me met andere medewerkers van de toer bedrijf kennen.  Er was een eettafel vol met eten. Ze hebben me voor een hapje uitgenodigd.  Maar ik had geen zin om te eten.  Niettemin heb ik alleen klein beetje een paar zoetigheid gegeten. Voor we afscheid genomen, zei ik tegen haar dat het beter is om de camino mee te maken vanuit St. Jean Pied de Port als het kan.

Ze met de anderen vormden een toer groep uit Verenigde Staten. Ze kwamen allen van Arizona uit. Ze lopen alleen in kleine etappes. .Ze hadden een zorgvan bij ze. Ik vermoed dat ze een bedevaart van zeven of tien dagen doen. Ze gingen in hotel logeren. Het kost 1.500 per persoon de bedevaart all-in behalve de vliegreis.

Later in een andere zag ik hun groep in een café-restaurant in Calle.  Een paar mensen van hun groep hebben een handje gegeven. Het leek me wel dat de Filipijnse vrouw heeft alles over me verteld aan de groep.

Verder naar Boavista en dan eindelijk Salceda. Ik was op een verkeerde albergue en ik moest terug lopen.  Mijn broer waren aangemeld bij Albergue Turistica.  Het kost 12 euro per bed. Maar mijn broer heeft voor me betaald en ik moest hem terugbetalen.

Douche genomen, kleren gewassen. Eventjes naar bed rusten.  De albergue was modern en chic.  Alleen is er geen wifi in onze kamer maar wel in een beperk wifi zone.

Dinner time: Het kost een tientje. Later hebben geleerd dat de eigeneaars van albergue zijn een Russische stel. Victoria pratte met e eigenars in Russische taal. Chic plek de albergue eetkamer.   Eten was lekker ook.

Zie video clip hier:

28e dag van Ventas de Naron tot Melide

17 mei 2015. Ik was wakker geworden om 4:00 uur om op de blog te schrijven. Maar ik was te moe en sliep na een paar minuten opnieuw. Ik slaap tot 6:30.  Het was mijn gewoonte om echt vroeg wakker te worden. daarna doe ik in de blog of verzenden of beantwoorden de e-mails even schrijven..  Meestal om zes uur begin ik  mijn spullen voorbereiden en koffie drinken en een beetje van brood eten. Deze keer gaat het anders.

We aten onze ontbijt in de cafe, 5 euro per persoon.  Tussen de mensen die gingen eten, ontmoet we Ginny voor de tweede keer.  We hebben haar in Sto. Domingo de la Calzada eerder gezien.  Ze was met een Nederlandse vrouw.  Ginny heeft wel niet alle etappe gelopen.  Zij heeft wel de camino afgekort door bus of taxi rijden.

Dit etappe heeft een afstand van 26 km. Het kostte me 9 uren lopen.. Er is geen vlakke terrein in Galicia.  Het is altijd bergop en bergaf topografie.  Wat een verschil van de vlakke mesetas. Zie gradient kaart:

De dorpje langs de camino waren dicht bij elkaar. Soms hebben de dorpjes een huis of twee. Af en toe zie men ruine van huizen. Meestal is de liepen we op de zijpad langs de autoweg. Maar er zijn ouderwets en bebost padden.

In Palas del Rei pauzeerde ik. Het was warm. Ik had ergens ijs gekocht.  Ik drank café con leche cola en at een taart in een bar-café.

Langs de weg, ontmoet ik een man op rolstoel en zijn vrouw. Ericus en Suzanne.  Vijftien jaar geleden in Italië zijn rugkraak was gebroken in een duik op een ondiep water. Hij was 19 jaar oud.  De man was geparalyseerd. Hij kon niet meer zijn benen gebruiken.

Ericus bestuurde zijn rolstoel handmatig met de hulp van zijn vrouw.  Het was moeilijk om te zien hoe ze kon dat doen wegens de ruwe omstandigheden van de weg.  Af en toe kregen ze hulp van pelgrims als de weg hard is.  Ze waren van plan om niet alleen Compostela te bereiken maar verder naar Finistierre. Ze hadden ook een hondje, een dachshund. Alledrie maakten een ontzettend mooie gezelschap.

Het was heet. Mij voeten voelden ze heet en pijnlijk. Na Leboreiro kwam ik een middeleeuwse brugje over Rio Seco.  Ik trok mijn schoenen en sokken af en ik liet mijn voeten in del koel water van de beek afkoelen. Meer dan een kwartiertje rustte ik bij de beek.

Sinds Barbadelo miste ik vrienden die we eerder ontmoet hadden. In dit etappe kwam ik alleen een Zweedse meisje en haar moeder die in eerder etappe heb ik ze gezien. Hun bestemming in dit etappe was ook Melide.

Na Furelos was de weg een beetje vlak tot Melide, een stad.  We hebben aangemeld in Albergue O'Cruzeiro. Het kostte 10 euro per persoon.  Ik heb gedoucht, kleren gewas.  Eventjes naar bed rusten.

Geld was bijna op.  Gelukkig waren er Banken dichtbij.  Mijn broer en ik hebben geld van de geldautomaat gehaald.

Zie video clip van de etappe:

Toen het was tijd voor diner.  Geen keuken in de albergue dus moesten we naar een restaurant. Mijn broer en zijn vrienden hebben octopus gerecht besteld. Ik niet omdat octopus pas me niet aan. Ik besteld een andere gerecht.

Na het eten sliepen we slaap vroeg. Moe en uitgeput was ik.

27e dag van Barbadelo tot Ventas de Naron

16 mei 2015. We hadden zoveel restanten.  Dus aten we ontbijt in de albergue kuiken. Er was nog restanten die ik kon wel meenemen voor mijn lunch. We begonnen onze trek vroeg. Het lijk wel dat we een mooie dag zullen hebbe.  Zon zal schijnen. de wind is fris.  Het wordt niet zo warm.

Dit  was vrij lang etappe met de afstand van bijna 30 kilometer. De gradient van de weg was eerst bergop, daarna bergaf en dan de laatste was bergop. Als men ging tellen hoeveel hoogte overal was bereikt men kon bijna 700 meter hoogte geklommen.  Achteraf gezien de trek duurde tien uren  voor me of een tempo van bijna 3 kilometer per uur lopen.

 

Options

Langs de weg zijn meestal kleine dorpjes van een paar huizen tot men Portomarine, een stad, bereikt.   Ze zijn dichtbij elkaar, een kilometer plus of minus met elkaar.  De weg naar Rente, Mercado de Serra, Leiman, Peruscallo,  Cortiñas, Brea, Morgade, Ferreiros, Mirallos, Peña, Couto, As Rozas, Moimentos, Merdadoiro, Moutras, Parrocha en Vilacha zijn verschillrnd.  Meestal vind men op verschillende onverharde en ouderwets weg.  

Na drie uur lopen, kwam ik een kleine cafe-bar tegen in Morgade. Het was vrij druk in de terras.  Ik had mijn cafe con leche en taart binnen gehad. Een paar minuten later was ik op weg.  Te lang pauze is niet voor me omdat als ik langer pauze wordt mijn benen  en andere spieren stjf.

De laatste dorp, Vilacha, voor Portomarin heb ik wel bereikt. Vandaar kon men Portomarin kijken. Toen we de stad naderden, zagen we een meer.  Er moest een stuwdam langs de rivier Rio Miño zijn.  Ik staak over de brug over.  De poort nar de stad is een groot beton trap op misschien 50 meter in hoogte. Trap treden heel langzaam aan. Daarna was ik verder gegaan. Op een receptie van een albergue moest ik pauze nemen. Ik pakte een kola bij een automaat.  Even praten met de conciërge.  Daarna liep ik naar beneden en pakte ik de autoweg.  Toevallig de rest van Cesar's groep hadden me gezien. Ze hadden mij geroepen.  Ze vertelden dat ik op een verkeerde pad was.  Ik ging samen met hun.  Hoe kwamen dat ze me ingehaald terwijl ze eerder begonnen hebben. Wel hadden ze een lange lunch pauze gehad in de stad.  Jammer dat ik ze niet gezien heb. Jenn en Victoria waren niet met hun. Allebei waren uitgeput en moe. Ze pakten een taxi naar het eind van de etappe.


Na Portomarin, was de weg meestal saai tot Ventas de Naron. Vaak liep ik naast de autoweg. Eerder was er een bebost route.  De zon was heet en ik heb een keer een pauze genomen.  De dorpjes ware ver bij elkaar. Toxibo was meer dan 5 kilometer van portomarin. Gonzar was meer dan 4 kilometer van Toxibo.  Langs de weg heeft Vann me ingehaald.  Wat een verrassing. We hebben hem in Hospital de Orbigo achtergelaten.  Hij droeg geen rugzak om sneller te gaan. Zijn rugzak was eerder vervoerd naar het eind van de etappe. Daarna heeft hij me achtergelaten.

In Gonzar kwam ik Vann tegen. He was aan het pauzeren en eten in een café terras. Ik pauzeerde ook. Ik had cola en taart gehad want ik voelde me dorstig en hongerig.  Later ging hij voor. Ik ging pas Castromaior. Lopend langs de weg, heb ik een foto opgenomen over de landschaap van Galicia vanuit Castromaior.  Zie hier:

Nog een dorp te gaan, Hospital da Cruz, voor ik Ventas de Naron bereikt.  Ik voelde me moe en uitgeput toen de eindbestemming bereikte.  De albergue Ventas O'Cruceiro was mooie.  We kregen bed die niet gestapeld met een ander bed boven. Douche genomen.  Daarna lekker eten. Lekker vlees gerecht met frieten. Na het avondeten, ging ik naar bed slapen. Dat deden de anderen ook.

Zie video clip van de etappe hier:

Zo ver, hadden we 700 km gelopen. We moeten nog 75 km. lopen naar Santiago de Compostela.

Foto: Galicia landschaap.

26e dag van Triacastela naar Barbadelo

Afstand 24 km. Het is niet hard . Aangezien dat  de hoogte van meer dan 100 meter twee keer moesten we passen. Toch zijn er in dit Galicia landschaap niet zo zoveel vlakke weg.  Het is meestal bergop en bergaf hier en daar. Achteraf gezien toen ik klaar was met dit etappe, het kostte me meer dan zes uren te gaan doen.

(Bron: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Ik begon vroeg. Mijn broer en de rest gingen later omdat ze de bagage van de dames vervoer regelen. De taxi kantoor waarover ze konden regelen was dicht en ze moesten tot 8:00 uur tot de kantoor gaat openen.

Ik ging door.  Er was een alternatieve route maar ik pakte het niet.  De weg steeg tot San Xil. Het is een kleine dorp met een paar huizen. Ik staak de pas van Alto de Riocabo over. Daarna de weg daalde geleidelijk.  Montan was ook een kleine dorp met een paar huizen. Zo is Furela, Pintin en Aguida.

Allemaal zijn oude dorpjes met hun kromme een hoofdstrat. San Mamede is ook heel klein.

Sarria is een redelijke grote stad. In een alimentatie winkel heb ik brood, fuet en cola gekocht.
At en drank ik als ik langs in het centrum liep. Bijna aan het eind van het centrum is de bekende plek van Rua Major waarin zitten veel albergues en bar-cafes, restaurants en terrasen. Hier eigenlijk is de lievelings plek van de pelgrims. 

Buiten de stad kwam ik een oude abdij tegen -- de Abdij Magdalena -- gebouwd in 1300 eeuw.  Daarna was de weg bergaf tot men zou een echt heel oude en kleine Romeinse brug over Rio Celerio.  Voor een tijd liepen de pelgrims in de dal.  Ik staak een autoweg en een spoor over.

Daarna begon de weg te stijgen. Op weg naar boven pakte ik biscuit van een donaties kraan.  Niemand was daar en ik liet een paar centen bij de donaties box.  De pelgrims en ik klimmen verder.  Toen ik bijna Vilei bereikte kwam ik tegen Lazlo, die ik eerder ontmoet in Estela.  Ik vroeg hoe komt dat je hier bent zei ik tegen hem.  Omdat hij snel kon lopen, verwachtte ik dat hij is verder weg.  Hij zei dat hij een paar dagen wegens blessure moest rusten.  Hij laat me de pleisters die door Anna aan hem gegeven op zijn been zien.  Daarna heeft me achtergelaten.

Eindelijk heb ik Albergue O Pombal bereikt.  Ik melde aan. Het was een mooie albergue, schoon en heeft een gezellig sfeer. Het heeft een keuken dus konden we koken. Ik heb gedoucht, kleren gewassen met de zeep van de albergue omdat mijn zeep in Triacastela achterlaten was. Gelukkig was er ook shampoo. Kleren was snel droog omdat het een warm en winderig dag was.  Na een tijd kwam my broer, Doug en Jenn binnen.  Ze gingen aanmelden.  We waren in een kamer. De andere leden van Cesars groep waren in andere albergue.

De rugzak van Jen is nog niet gekomen.  De hospitalero regelde.  Hij telefoneerde mensen die betrokken met leveren van bagage.  Ruim een uur kwam een taxi.  De chauffeur heeft de rugzak van Jenn mee gebracht.

Toevallig heeft de albergue een kleine alimentatie voorraad.  We kopen alle benodigheden voor onze diner.  Cesar kookte. We  hadden de hele keuken voor ons alleen. In tijd hebben we een uitgebreid recepten voorbereid.  We aten omelet, gebakken rijst, noedel soep en bonen met varkensvlees erin. Later na het diner maakte ik koffie met gemalen koffie.

Zie video clip van de etappe hier:


We moeten nog 109 km. om Santiago de Compostela te bereiken. Zo ver hadden we 666 km. gedaan.

Om bij te houden, soms pakten de vrouwen de taxi of wel laten ze hun rugtassen via taxi naar de volgende bestemming. Blaren hebben twee vrouwen er last van. Toch gaan ze door. Er was ook een discusiie of we in dit afstand in vier of vijf dagen moesten doen. Eindelijk  besloten we om 4 dagen de hele resterende afstand te doen.

25e dag van Ruitelan naar Triacastela

14 mei 2015. We moesten nog ontbijt in de albergue hebben.  Het was  vrij eenvoudig ding. Brood, oplos koffie, melk, yoghurt, jam, dat was het.  Daarna moesten we afrekenen voor de logies en eten.  Daarvoor heb ik betaald 15 euro voor alles. Redelijk genoeg.

En dan de trek. De etappe was hard. Kijk aan de kaart:

 (Bron: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

De afstand was 32 km. De eerste 20 km was meestal bergop met een hard klim van 300 meter naar het dorp Faba.  Nog moesten we verder stijgen tot ruim 400 meter. Er waren drie cols dat we moesten passen. Eerst was O Cebreiro, dan Alto San Roque en de derde was Alto Polo. De cols waren ruim 1300 meters hoog. Bij de laatste was heb na 8 uren bereikte. De laatste 12 km was de daling tot bijna 700 meter naar beneden. In som, heb ik 10 uren en 40 minuten besteed voor  dit etappe. Je kon dit vergelijken met de Pyrenees oversteken.

 De eerste dorpje die we kwamen was Las Herrerias.  De weg was vrij vlak tot Hospital, een kleiner dorpje.  Daarna de weg steeg.  Ik bereikte La Faba in een langzaam tempo. Dit was een kleine dorp. De zoon scheen niet en het was vrij fris morgen, en vrij mistig toe.  Na ruim drie uren lopen bereikte  de grens van Galicia.   Hongerig en dorstig heb ik in een bar-café in La Laguna con leche en een groot stukje chocolade cake.

Verder aan. De weg steeg.  Mist en regenbui raakten ons. Ik droeg mijn poncho aan. De temperatuur daalde. Maar ik en andere pelgrims moesten doorgaan. Eindelijk bereikte ik O Cebreiro col.  In een cadeauwinkel kocht ik postkaarten en zegels. Na schrijven in de postkaart heb ze ingeleverd bij de winkel.  Het lijk wel dat O Cebreiro een bekende rustplaats voor pelgrims met de aanwezigheid van winkels, cafés en albergues.  Ik moest nog verder aan na een kwartiertje rusten. Dit is maar de eerste col.  Er zijn nog twee cols dat ik moest oversteken. Overal in de bijna hele stuk van Galicia zie men schitterend panorama van kleine dorpjes, pastoraal landschaap,  ravijnen en kloven, wolken die weg bedekte. Mistig en koud, de pelgrims trokken hun poncho aan tegen de wind en kou. Het is alsof men in Zwitserland is.

Ik liep voor een tijd op een bergrug een daarna was het geleidelijk bergaf tot Linares, nog een kleine dorp.  Ik kocht een cola en een pakketje amandelen bij een winkel omdat ik dorst en honger heb. Na een daling de weg steeg  tot de pas van Alto San Roque.  Langzaam tempo deed ik. Na de pas was het bergad tot Hospital de Condesa. Daarna steeg de weg tot de pas van Alto de Poio (1335 m. hoog.)  Dus als men de hoogte bereikt gaat tellen, heb men 675 meter hoog bereikt vanuit Ruitelan op de hoogte van 671 meter boven de zeespiegel.  Op de col was er een café.  Cola drinken en de rest van de amandelen opeten. Even praten met een stel van Nederlanders.  Kort rusten deed ik. Acht uren heb ik wel besteed om de laatste col te bereiken. Ik moest nog ruim 12 kilometer meer lopen.  Gelukkig de weg daalde tot Triacastela.  Als ik een tempo van 3 kilometer per uur doen dan kon ik Triacastela in 3 uren bereiken.

Fonfria, O Biduedo zijn kleine en heel oude dorpjes.  In een dorp was er iemand die hebben biscuit aangeboden. Donaties vraag zij. Ik pakte een sinaasappel en biscuit. Ergens in Filloval, op een terras van een café heb ik Igor, Anna en Anastasia (zij voor het eerst) ontmoet. Waarom heb ik ingehaald de jongelui? Ze hebben hun weg kwijt, zeiden ze.

Verder liepen we samen tot Triacastela. Omdat het bergaf is kon ik ze bijhouden.  Ze waren vrolijk aan het lopen  Spelen in snel tempo doen.  Gelukkig heb ik ze op video opgenomen.

Zie video clip hier:

Het was 6 uur 's avond toen ik Triacastela bereikte.  Het koste me 11 uren lopen met een tempo van bijna 3 kilometer per uur.

Wat een toeval heb ik hun albergue gezien. Ik melde daar in hun plek.  Had ik ze niet gezien zal ik in andere albergue gaan logeren. Meteen samen met mijn broer en Doug gingen we boodschappen doen voor onze avondmaaltijd. Kippen gerecht en soep, vis en rijst hadden we. Ashok, Mei, Jen, Viktoria waren ook mee.

Tot Santiago de Compostela, moeten we nog 134 km. lopen. We hebben besloten om dit stuk in 6 dagen te gaan doen. Hopelijk dat ik geen hoge bergen gaan oversteken. In Spanje kun men veel verrassingen tegen komen.

24e van Cacabelos naar ?

13 mei 2015. Wij waren niet zeker waar onze eindbestemming voor dit etappe was.  Daarom was de vraagteken in de titel geplaatst.  We gingen door lopen. Eindelijk stopten we in Ruitelan. De etappe afstand was 26 km. Zie kaart:



(Bron: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Van Cacabelos vertrokken we een beetje vroeg. De weg steeg geleidelijk en loop ik langzaam en mijn broer heeft me achtergelaten.  Twee kilometer verderop mijn broer en zijn vrienden, Doug en Jen, waren in een café aan het ontbijten.  Ik pauzeerde met hun en ging ontbijt eten.  Ze hebben restanten van omelet en ontbijt spek gehad en ze hebben me gevraagd of wil ik hun restanten eten.  Wel dat een paar cent besparen. Ik had alleen café con leche en at de restanten omelet en ontbijt spek.

We zag een pelgrim met een korte joggingbroek.  Hij droeg een draagkaart.  Een buitenbeentje. Ik heb een foto van hem opgenomen. Ik heb hem gevraagd waar ging hij naartoe.  "Compostela" was de antwoord.  Hij was of Italiaanse  van afkomst en hij loop marathons.  Zo, daarom hij met de korte rennersbroek aan heeft.

Na een tijd langs de autoweg, pakten we een onverharde route die tussen de heuvels en wijnbouwgebieden. Ze hebben me achtergelaten. Gelukkig was heuvels niet zo hoog.  De landschaap was prachtig en de weg was vol met bomen.

Na twee uren lopen bereikte ik Villafranca de Bierzo,  een stadje.  Bij de kerk vond ik mijn broer en zijn vrienden aan het pauzeren. Jen had een pijnlijk blaar.  Anna, de Hongaarse meisje kwam langs. Even met haar praten over blaren.  Ze heeft ons laten zien dat ze ook een grote blaar heeft.

Ik ging verder aan. Ondertussen kwam ik tegen de marathon man opnieuw. Anna kwam ook bij. Even met hem praten.  Verder bij de plein, in een alimentatie winkel kocht ik cola (1,00 euro), salami(1,63) en fuet(1,70) voor mijn lunch.  Ik staak de brug van Rio Burbia over.  Ik vond een supermarkt en kocht sinaasappels.  Een par meter verder kwam ik een splitsing tegen. Als ik begon de bergachtige weg lopen, een bewoner zeg dat ik de andere weg moest gaan pakken. De bergopwaarts route is "duro" of hard. De weg lang de rivier is makkelijker zei ze. 

Dar betekent de weg langs Rio Valcarce.  De zon scheen hard en het was heet. Bij Pereje moest ik pauze nemen en drank café con leche.  Geen torta want ik geen honger heb alleen dorst wel. Ik zag Anna die kwam bij de terras buiten. Even met haart praten.  Eerder heeft zij gepauzeerd ergens langs de weg.  Ik liet haar achter.

Ik kwam pas bij Trabadelo.  Ergens op weg moest ik stoppen onder de schaduw van de bomen. Mijn voet deed pijn. De hitte is te veel. Ik trok mijn schoenen en sokken af.  Later kwam Anna pas langs. Ik moest nog rusten.  Na een paar minuten was ik ook weg.  Bij La Portela de Valcarce was er een fontein.  Hier had ik mijn lunch gehad.  At ik twee sinaasappels brood en fuet. Omdat ik dorst had, drank ik water van de fontein terwijl daar was een waarschuwing -- agua non-potable (water is niet beschikbaar voor drinken.) Niks aan de hand, voelde ik me normaal.

Langs de weg kwam ik voor het eerst Igor (uit Moldova) tegen.  Hij vroeg me of ik een Russische dame(Anastasiya) gezien heb. Nee die heb ik niet gezien, zei ik.

Verder langs Ambasmestas, dan bij Vega de Valcarce.  Allebei zijn niet zo kleine dorpjes.  Eindelijk kwam ik bij Ruitelan. Ik zag mijn broer op een Albergue.  Hij zei dat ik daar kon logeren. Ik vroeg hem of er een wifi aanwezig is.  Hij zei: geen.  De andere albergue wel, zei hij.  Dus ging ik verder aan tot ik de Albergue Potala Pequeño bereikte. Aanmelden. De hospitalero heeft me gevraagd of ik snor. Omdat ik snor heeft hij me geplaatst in alleen in een kamer. Leuk. Het maakt niet uit of ik alleen in matras op de vloer zou gaan slapen. Ik beschouw ik als een luxe ding om alleen te zijn in een kamer.

Het is een gastvrij albergue. Het was bijna vol.  Gelukkig kon ik nog warm water douche hebben en kleren wassen en ophangen. De zon en de wind droegen de kleren snel.  Bij terras ontmoet ik Mach uit Zwitserland. Van hem heb ik gehoord een verhaaltje over de camino. Dit was het verhaaltje: Er was een advocaat in Duitsland. Hij has een succesvol praktijk samen met een advocaat collega.  Hij had ook een mooie vrouw.  Maar zijn vrouw verliet hij en ging mee met zijn advocaat collega.  Hij kunnen met zijn collega met de praktijk niet meer samengaan. Hij verloor zijn praktijk en was in blut geraakt.  Vaak dacht hij dat hij niet meer leven wou.  Over de St. Jacobsweg had hij toevallig gehoord.  Eindelijk beslist hij om te doen. Dus begon hij -- zonder geld en alleen wat hij had in zijn rugzak, lopend. Met veel moeite soms slaap hij op straat zoals een dakloos mens als hij niet een dak kon vinden.  Tot Santiago Compostela had hij bereikt.  Voor hem was het een soort verlossing, dat hij zijn leven kon vinden.  Wat gebeurt daarna vroeg ik aan Mach.  Hij zei dat hij  over wat gebeurt daarna niet meer wist.

Dinner tijd! Het was lange tafel. De kok heeft voor ons een pelgrims maaltijd voorbereid.  We hadden een drie gangen menu.  Eerst was de zalm salade en tomaten soep, de tweede gang was spaghetti carbonara, de derde was rijst pap. Lekker. Met name als men honger heeft.

Logies en diner betalen moesten we morgen afrekenen doen. Voor morgen krijgen we nog ontbijt.

Klik video hier:

Nog 163 km. meer te lopen naar Santiago. Zover hadden we 612 km. gelopen.

23e dag van El Acebo tot Cacabelos.

12 mei 2015. Dit was een 32 kilometer etappe. Het weer bericht heeft voorspeld 31 graden. Zie kaart:

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

De albergue café-bar opende vroeg. Na een café con leche toegevoegd met veel suiker voor energie,  om  zes uur vertrok ik als de eerste. Mijn broer en de rest waren nog in de slaapkamer. Donker was het en ik moest mijn hoofd lampje gebruiken. De weg daalde snel.  De eerste dorp die ik tegen kwam was Riego de Ambros, een kleine middeleeuwse dorpje.

Voor 3 uren naar beneden van een 1000 meter hoogte naar 500 meter heb de kleine gemeente van  Molinaseca, een mooie middeleeuwse stadje. Nog vrij vroeg te pauzeren ging ik gewoon door. In Campo, een gemeente drie kilometer voor Ponferrada,  mij broer en Doug hebben me ingehaald. 

Het een warme dag. Mijn voeten deden pijn. Een half kilometer voor het centrum van Ponferrada, heb ik mijn schoenen en sokken uitgetrokken en liep ik op mijn blote voeten naar het centrum. De trottoir was een beetje koud maar mijn voeten voelden iets beters als ze afgekoeld zijn. Op een terras zag ik mijn mijn broer en Doug aan het koffie.drinken. Ik besteld cafe con Leche en een appeltaart.

Daarna liepen wij verder. Sinds hebben zij en sneller tempo was ik achter gelaten. Ponferrada is redelijk een grote stad.  Er waren gemeente die waren dichtbij aangesloten. Ik paste langs Compostilla en verder op Columbrianos.  Ik pauzeerde bij de fontein van de kerk in Columbrianos. en at mijn lunch van brood en chorizo.  Na bijvullen van water flessen ging ik verder.

Fuentes Nuevas en Camponaraya waren geen dorpjes maar wel stadjes. Ze hebben iets van moderne sfeer in de zin dat ze voor de pelgrims die langs kwamen meestal geen ouderwetse straten en huizen zien.  Na achterlaten van Camponaraya, was de weg een beetje heuvelachtig.

Een paar kilometer voor Cacabelos, zag ik een stel liepen samen met pakezel in tegenover richting. Ik was benieuwd. Ik vroeg ze de naam ven de Ezel. Sam was de naam. Ik vroeg waar gingen ze naartoe.
Ze beantwoorden me dat ze naar Duitsland samen met de ezel zouden gaan.  Ze moesten duizenden kilometers lopen.

Eindelijk heb ik Cacabelos bereikt na 9 uren en 30 minuten lopen. Het betekend dat ik ruim 3,4 kilometer per uur gelopen heb. Wegens de geleidelijke dalende weg kostte het me niet zo veel kracht. Ik zocht de municipaal albergue.  Die lag verder op de hoofdstraat.  Daar zag ik mijn broer en zijn vriend.aan het rusten. Ik vroeg ze of ze aangemeld zijn. Ze zeiden nee en gaan ze een andere plek zoeken. Voor me was de albergue genoeg en melde ik aan voor 5 euro.  Ik heb mijn plek gevonden.  Daarna douche ik,  waste mijn kleren en ruste. De dag was nog warm. Na een uur of twee hebben ze me getelefoneerd dat ze een plek samen met de rest van de groep gevonden hebben. Ze hebben me uitgenodigd om daar te gaan logeren omdat ze een extra plek hebben en ik hoefde niet extra te betalen. Ik beslist samen me ze te zijn.  Jammer dat ik van de albergue mijn terug had.

Het was meer van een hostel. De naam is Hostal Gallego.  In een vier-persoon  kamer hebben we gehad. Eventjes naar de alimentatie winkel om brood en worst te kopen. Terug naar de hostel. Ze hebben pulpo ofwel octopus. Ze hebben me een stukje aangeboden. Ik probeerde te eten maar het lukte me niet. Meteen moest ik naar de W.C. om over te geven.  Later aten we in de bar-restaurant in de begane grond onze diner.

Zie video klip hier:

De dag was nog warm. We trokken de ramen open. Ik ging voor de tweede keer douche doen. Naar bed. Maar ik vond de bed te warm. Eindelijk lag ik op  vloer waar het koeler was.

Voor morgen waren niet zeker waar onze destinatie was.

22e dag van Sta. Catalina de Somoza tot El Acebo

11. mei 2015. Dit is een 30 km. etappe. Het duurde 10 uren en een helft de tijd om te lopen want we moesten en col van ruim 1.500 meter oversteken. Ik deed een tempo van iets minder dan 3 kilometer per uur. Zie kaart:

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

We startten vanaf 982 meter niveau. De weg naar de col was langzaam aan het stijgen. In El Ganso, een echt kleine dorp, aten we onze ontbijt van gebakken eieren, brood en café con leche. Verder aan, halverwege tot Rabanal del Camino, zag ik veel gekruist takken op de ijzeren hek gezet. Ik deed ook mee.  Rabanal is ook een kleine dorp. Ik ging verder zonder te stoppen.

Ruim twee kilometer na de dorp kwam ik tegen een fontein. Daar rustte ik.  Schoenen en sokken uitdoen omdat het weer vrij warm is. Ik heb mijn water flessen heb bijgevuld. De weg stijg iets meer. Eindelijk bereikte ik Foncebadon. Daar zag ik mijn broer, Doug en Jenn. Ik heb twee blikjes cola gedronken.wegens het warme weer.  Verder heb ik een pakje pinda's gekocht.


De we steeg verder tot 1500 meter hoogte. Hier pelgrims komen de bekende ijzeren kruis tegen. Het is de plek waar pelgrims laat een steen of twee neerliggen ter herinnering van hun bedevaart.  Voor honderden jaren, deden de pelgrims zo tot men ruim 3  meter hoog stapel van stenen kon zien. Veel pelgrims maakten wensen op de kruis. Behalve stene lieten de pelgrims ook allerlei dingen. Ik had twee stenen achter gelaten en een wens geschreven in een papier. Mijn wens  die geplakt op de paal is, vroeg meer kracht voor twee geliefde om meer kracht te hebben om door te gaan met leven. Mijn wens was ook mijn gebed.

De weg daalde een beetje tot ik Manjarin bereikte.  Dat is mooie. Een albergue die heeft geen elektrisch licht, geen heet water, geen wifi en voor een w.c. alleen een huisje met een hol in de grond.  Tot zag ik Jessica, Tom, Ashley en Magnus gingen voor de nacht logeren. 

Om 17:00 uur bereikten we El Acebo, een kleine dorp. De eerder albergues die we voor onze plekken gevraagd waren vol

We moesten verder tot de nieuwe aangewezen albergue. Het was de nieuwe en grootste albergue die verder van dorpscentrum lag. Het was de Casa del Peregrinos. Het gebouw had een modern in architectuur. Het kost 10 euro per bed.  Mijn broer en ik waren in een 8-persoons kamer.  Elke bed heeft eigen stopcontact.. Wifi was aanwezig. Allen we konden niet koken en kleren wassen.  We moesten onze kleren naar de wasserij. Daar de albergue medewerker deed onze kleren in de was machine en de droger. Het kostte me 3 euro.

Zie video klip hier:

Eten kostte 10 euro.  Eten was oké genoeg. We krijgen een hoofdgerecht, een toetje en drankje (water of wijn).

21e dag van Hospital de Orbigo tot Sta. Catalina de Somoza

Dit was een 25 km. etappe, de laatste stuk van de mesetas.

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Het was een beetje koud toen de dag begon. Om bijna acht uur vertrok ik, een beetje laat tijd voor me. Net buiten de dorp, was ik niet bewust dat er een splitsing was.  Ik ging gewoon door. De weg  gaat langs de autoweg. Achteraf gezien ging de andere weg langs de dorpen.  Dus pech gehad. Bijna vier uren volgde ik de route langs de autoweg.

De zon scheen en het weer werd heet. Toen ik in de rand van Astorga bereikte was het weer zo warm dart mijn linker voetzool deed pijn.  Ik moest stoppen. Gelukkig was er een irrigatie kanaal dichtbij en een boompje waaronder ik kon rustte.  Ik trok mijn schoenen af en zette mijn blote voeten in de koel helder kanaal water. Na afkoelen, pakte ik mijn lunch doos en at heerlijk onder koel schaduw van het boompje.  Ik kon allemaal opeten, van de kip adobo en rijst heb nog restanten.

Astorga is een stad.  Ik kwam langs een panaderia (bakkerij) en kocht Spaanse zoetigheid -- Hojaldres.  A soort tart met zoetige vulling van fruit jam. Iets te zoetig voor mijn smaak. Tenminste heb ik iets als ik honger heb langs de weg. Ik kwam langs een bekende en  mooie dom de Astorga Dom. Naast het was de bekende Palacio de Gaudi ofwel Paleis van Gaudi de bekende architect. Ik verzocht iemand (naam ken ik niet meer) om een foto van me op te nemen.

Bij Murias de Rechivaldo, die ruim vier kilometer van Astorga is, stop ik om te pauzeren bij een café. De zon was nog heter. Ik werd moe en geen zin om verder te gaan. Ik zocht de albergues in de dorp.   Maar de Albergues bevalt me niet. Ik keek naar mijn horloge en de tijd was alleen maar 14 uur..Zo ging ik verder tot Sta. Catalina de Somoza. Langs de weg moest ik onder de struiken twee maal pauzeren.  Er waren geen boompjes te vinden.
 

Het was drie uur 's middag toen ik de plaats bereikte. Daar zag ik mijn broer en zijn andere vrienden vanuit Verenigde Staten -- May, Victoria, Sophia,  Jen, and Doug,  De mensen waren gekomen om een stukje camino mee te doen. Ze zaten allemaal in de terras. Het was gezellig in de terras. Maar eerst naar de kamer, bed opmaken, douche doen, kleren wassen en dan terug naar de terras. Ik gaaf een stukjes hojaldres aan de dames. Ik gaaf ook aan Jessica en Ashley.  Ze vonden het lekker.

We aten onze diner in de albergue restaurant. Ik heb een foto op Jessica als een herinneringen gemaakt. Toen we voor het eerst haar ontmoet voor we onze camino deden, heeft ze ons name me aangemoedigd om door te gaan met de camino.

Het kostte 5 euro per bed. Het diner kostte 9 euro. De albergue was fijn genoeg. Het heeft een gezellige sfeer.

Zie video klip hier:

Achteraf gezien, de trek van de etappe kostte me ruim 8 uur.  Voor zo'n afstand, deed ik een tempo ruim 3 kilometer per uur.

20e dag van La Virgen del Camino tot Hospital de Orbigo

9 mei 2015. Voor we weg gingen, schreef ik iets voor Anna inde albergue gastboek.  Als een teken voor haar gastvrijheid, hier is wat ik geschreven heb. 'Anna mi amor, muchas gracias por su servicios para los peregrinos'.  Als men kijk in de gastboek, peregrinos die daar schreef, hebben dit soort lieve briefjes voor haar. Ik ben niet de enige.

In dit etappe was er een alternatieve route. De een volg de autoweg de andere volg een oud Romeinse weg. De laatste moesten we in de etappe twee kilometers meer toevoegen. De Romeinse weg van de snelweg was onze keus. De terrein  was  meestal plak. Af en toe was er bergop en bergaf stijging in de eerste helft van de weg. Daarna was er de geleidelijk afdaling. Zie gradiënt kaart:

(Bron: http://www.caminoadventures.com/camino-frances/)

In een cafe in Chozas del Abajo pauzeerden we voor een kopje koffie.  Dit leek een spookdorp.  Bijna alle huizen zijn leeg. 

De zon begon te schijn hard. Ik vermoed de temperatuur was boven 30 graden. De wind was bijna stil de hele dag. Vier keer moest ik stoppen omdat mijn linker teen en zool last van de hitte hebben.  Een paar kilometer na Mazarife moest stoppen. Onder een struik ging ik liggen voor een kwartiertje. Ik trok mijn schoenen en sokken uit en liet mijn voeten afkoelen voor een paar minuten. Drie maal nog pauzeerde ik.

Zie video clip hier:

Het was eigenlijk 28 km. etappe volgens de kaart, maar met de gps was afstand 30. In iedere geval het kost me 8 uren en 30 minuten.

In Hospital de Orbigo heb ik bij Albergue San Miguel aangemeld.  Logeren koste 10 euro per persoon.  Gelukkig heeft de albergue een keuken. In de keuken zag ik twee chips pakketten. Ik hongerig en ik pakte en at de chips. Na douche, kleren wassen, gingen we boodschappen doen. We kochten worstjes, eieren, tomaat, fruit, uien. We hebben rijst, omelet en fruit voor onze avondmaaltijd gegeten.

Voor ik vergeet, de  klein blaartje hersteld.. Maar ik heb nog last van scherp pijn  die schiet af en toe in mij linker dij boven de knie. Het lijk me wel dat een zenuw veroorzaakte de pijn. Ik was niet zeker waar de volgende bestemming is.  We moesten een groep vrienden van mijn broer vanuit Verenigde Staten ergens langs de weg. Deze groep zullen een gedeelte van de Franse weg Camino meedoen tot Santiago Compostela.

19e van Mansilla de las Mulas tot La Virgen de Camino

8 mei 2015. Dit is een 25,7 km. Etappe. Er is geen flink stijging en het is niet lange etappe. Vanaf het begin tot het eind liepen we langs de autowegen en straten. Het was niet prettig. Het lijk me wel een straf voor de pelgrims want de verkeer was druk. Wat een verschil met de Romeinse weg van de afgelopen etappe.

Zie gradiënt kaart:

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Toen ik Leon stadscentrum bereikte, vond ik de straten verwarrend. Ik raakte weg kwijt. Eindelijk heb ik mensen gevraagd waar de dom ligt.  Mensen heb me geholpen om mijn weg te vinden. Bij de dom mijn broer was daar meer dan twee uren eerder.

Ik bereikte La Virgen del Camino na ruim 8 uren lopen.  Omdat ik verdwaald was heb ik 29 km. volgens de smart phone  tracker apps gelopen in plaats van 25,7 km.

Zie video klip hier:

In de municipaal albergue mijn broer had een reservering voor me gedaan. Het kost 5 euro per bed.  De albergue was nieuw en we kunnen hier zelf koken. De hospitalera, Anna,  een gezellige dame, maakt ons thuis voelen. We voelden ons alsof de hospitalera heeft ons al lang leerde kennen. Zij hielp ons met verschillende vragen beantwoorden.

Douche nemen, kleren wassen en uithangen. Daarna gingen naar de supermarkt. We kochten zalm, olijf olie, salade, nectarinas en de rest weet ik niet meer.  Gebakken vis, rijst, salade was onze avondmaaltijd. Mijn broer  zei dat er gemalen koffie restanten in de la en dat ik mijngemalen koffie bijvullen. Ik mijn koffie voorraad bijgevuld. Nou dat bespaar me een paar cent.

Over eten kletsend we met twee Italiaan's. Ze hebben pasta gekookt. Een van hun zeg als zijn moeder ziet wat hij met pasta gedaan heeft krijgt hij voor zeker een opmerking van zijn moeder dat dat niet de juiste manier om te koken is. O de Italiaanse moeders.

18e dag van Calzadillo de los Hermanillos tot Mansillas de las Mulas

7 mei 2015. Nou is dit een etappe dat  vraagt veel aan de wandelaars. Het is een 25,2 km. afstand. Maar de eerste gedeelte is een 18 km. weg voor men de eerste dorp kun bereiken. Dus de hospitalero heeft ons geadviseerd dat we moeten genoeg water te meebrengen. Ten minste een liter, hij zei. Of meer als de dag echt heet is. Ook moesten wij genoeg eten met name onze lunch meebrengen. Voor  we vertrok, heb ik 5 euro als donatie aan de albergue gegeven plus een voedsel die ik niet meer weet.

(Bron: http://www.elcaminosantiago.com/Camino-Santiago-Map-Camino-Frances-Profiles-32-Etapas.htm)

De Via Trajano was gebouwd 1,900 jaar geleden in de tijd van emperor Trajan ( 98-117 A.D.). In sommige plekken van deze route weg zijn meer dan 2000 jaar oud. Het is ook de oorspronkelijk weg van de pelgrims. 

De dag was prachtig. Zonnig, maar niet heet. Er waren niet zoveel mensen op weg. De weg heeft een rustig stille sfeer omdat het zo ver is van verkeer. Dit Romeinse weg eindigt in een dorp Reliegos. Ik ging gewoon door het dorp.

Zeven km. verder is onze bestemming -- Mansillo de las Mulas. Ik heb een keer pauze gedaan wegens de hitte.  Ik heb de etappe in zes uren in een vrij snel tempo van ruim 4 km per uur gedaan.

We hebben aangemeld bij de municipaal albergue, 5 euro per bed. Het is wel een oude gebouw met een mooie façade.  De eerste verdieping heeft oude houden vloer en maakte geluid als we lopen. Maar het maak niet uit,  gingen wij naar onze 8-persoons kamer.  Ik kreeg een kleine blaar ,naast de nagel van teen naast de grote teen. Ik prikte maar geen vocht uit kwam. Het was nog te klein.

Zie video clip hier:

Douche nemen, kleren wassen en even rusten en kletsen met andere pelgrims in de mooie terras van de albergue.  We hebben daarna boodschappen gedaan. Ik heb Spaanse lekkernij gekocht -- turron de abuela, een Spaanse amandelen noga met boter (1,50 euro),  half-kilo koekjes met boter (3,70). Voor de rest  kocht ik bruine suiker (2,50), brood (80 cent), Sinaasappelsap (1,00).

Cesar heeft kip adobo, kippen soep en rijst gekookt. Sommige pelgrims hebben onze voorbereiding gezien. Ze waren nieuwsgierig wat voor gerecht hebben we voorbereid. Toen het klaar was hebben we sommige pelgrims onze gerecht laten proeven. Ze vonden de gerechten lekker.

17e dag van Terradillos de los Templarios tot Calzadilla de los Hermanillos

6 mei 2015. Dit was een ruime 25 km etappe. Ik heb het gehaald in 7 uren en een kwartiertje.

We begonnen vroeg.  Voor 7:00 uur waren we weg.  De weg was mistig toen we halverwege naar Moratinos maar daarna was het weg.  Moratinos is een dorp bekend voor de zogenaamd çastillo de Moratinos' of wel winekelders die liggen binnen een heuveltje. Het lijk wel een hobbit huis.

Daarna gingen we naar San Nicolas de Real Camino verder.  Het is ook een kleine dorp met veel lege huizen.  Daarna volgenden we de pad langs  de snelweg naar Sahagun.  /een kilometer voor Sahagun, staak we de snelweg over volgden we een pad. De aanwijzing in de weg was duidelijk genoeg. We staak over een antiek brugje en we kwamen een kapelletje en een rustplaats tegen. Ik noem een pauze en at min lunch.

In Sahagun kocht ik in een alimentatie winkel Spaans Chorizo en Navelinas sinas. Sahagun was meer dan een dorp met veel meer mensen. Het was ook een bekende gemeente.

Verder aan naar de splitsing waar we kunnen een keuzes maken, langs de autoweg of op de Romeinse weg van oudheid van Calzada de Coto tot Carzadilla de Los Hermanillos .  We pakten de later.  Langs de weg kocht ik bij een alimentatie winkel Salchichon, een soort Spaans worst,  en nog meer sinas.  Samen met mijn broer en zijn vrienden hebben we pauze bij een rustplaats genomen. Daarna gingen we verder langs de Via Trajano, de oude Romeinse weg.

Ze waren sneller dan ik en na een paar minuten was ik achtergelaten. Laat maar.  De zon scheen hard. Mmijn linker voet nagels deed pijn.  Ik moest stoppen en rust nemen. Uitdoen met schoenen en sokken, op de gras liggen met mijn rugzak op mijn rug. Na een kwartiertje was ik op weg. Eindelijk heb ik Calzadilla de Los Hermanillos.

Zie kaart:

(Bron: http://www.elcaminosantiago.com/Camino-Santiago-Map-Camino-Frances-Profiles-32-Etapas.htm)

We hebben in de municipaal  albergue aangemeld. We waren niet zo veel. Minder dan 15 personen waren ingeschreven voor de dag. Gelukkig kunnen we koken. De albergue vraag alleen maar donaties. De hospitalero (iemand die verantwoordelijk voor de albergue) was een gastvrij en lollig man. Zijn naam was Jose ook.

Christie, de Koreaans-Amerikaans meisje en ik gingen boodschappen doen. Ik kocht alleen voor mezelf. Bruine suiker en artisanaal gepekeld olijven. Tobias de Duitser heeft een gewone Duitse maaltijd voorbereid. Grote salad gerecht, gebakken aardappelen, gekookte eieren, avocado's en broed. Mijn broer, ik en Vann de vietnamees assisteerden hem. Samen eten deden wij.

Zie video clip hier:

Calzadillo is een dorpje. Niet zo veel pelgrims gaan daar naar toe. Vanuit dit dorpje, moet men een 18 km afstand pakken voor hij of zij de volgende dorp kon bereiken.  Voor sommige is de weg saai of te lang zonder rust plekken. Voor sommige is dit teveel.

16e dag van Carrion de los Condes tot Terradillos de los Templarios

5 mei 2015. We zijn halvewege van de camino. Dit is een 26,6 km.etappe met een 17 km gedeelte zonder dorpen. Van Carrion del los Condes tot Calzadilla de la Cueza.  Zie kaart beneden. Dus is het verplicht om genoeg water en eten mee te brengen.als er echt nodig is, kon men wel 112 bellen

.

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Om 7:20 vertrok ik. Het was een koude dag. Trok ik mijn poncho over mijn jas aan om meer warmte te hebben. De zon scheen mooi. De weg was plak meestal recht. Van oorsprong was weg  een gedeelte van Via Aquitania, de oude Romeinse weg. Ruim 13 km lopen rustte ik in een bedekt plek de zogenaamd Paso Cañada Real Leonesa. Daar at ik mijn lunch.  Jessica en Ashley waren daar ook aan het rusten en broodje eten.

Het is niet makkelijk om met een geladen rugzaak op je rug te gaan lopen. Dagelijks 25 km elke dag lopen met een rugzak die 7 kilo zwaar is. Vandaag wat heb ik in mijn rugzak. 2 tshirts, 3 sokken, 3 boxers, 1 overhemd,1trui, 1 jas, Maar moest ik driekwart liter water bij me, plus een beetje rijst, suiker, brood, geploft rijst kernels, een worst en melk.

Cesar, wie 12 jaar jonger dan ik, had een uur later vertrokken. Hij liep veel sneller dan ik. Bijna vijf  uren lopen kwam hij me tegen in Calzadilla de la Cueza, een klein dorpje met een albergue en een alimentatie winkel waar ik een spek gekocht hebt.  We liepen samen.  Samenlopen was goed. Voor het moment de pijn in mijn voet heb ik vergeten. De weg een paar kilometer voor Ledigos steeg. De zon was iets warmer.  De zool van mijn linker voet deed pijn wegens het warm weer. Het is alsof mijn zool werd heet. Ik had twee pauzes meegenomen om mijn zool te laten ontspannen.  Om dit te doen moest ik mijn schoenen en sokken uitdoen. Gelukkig als we naderen Ledigos was de weg geleidelijk bergaf. Vanuit Ledigos moesten we nog ruim 3 kilometer lopen naar Terradillos de los Templarios, ook een kleinen dorp.

Zie video klip:

In Albergue Jacques de Molay hebben we onszelf ingeschreven. Het kost 8 euro hier voor een bed. Er is geen keuken daarom moesten we in de café-restaurant eten. Koffie drinken in de café, en dan douche nemen, kleren wassen en even rusten in onze 8-persoons kamer. Op diner tijd was gezellig.  Mijn broer en ik waren met twee Fransen, De een heet Dominique, een gepensioneerd luchtvaartingenieur in een 4-persoons-tafel. De ander heb zijn naam vergeten, maar hij deed aan bepaalde technische tentoonstellingen regelen. We hebben een leuke en interessante gesprek gehad.

Irene en haar dochter Nadia, twee Duitse sprekende Italianen,  zaten in andere tafel. Ik ging naar hun toe om groetje te geven. In onze gesprek, Irene verteld waarom doen zij de camino. Ze begon over haar moeder maar zij kon niet doorgaan.  Vroeg ik har ´is er iets, met je moeder´.  Ze zei dat haar moeder leeft nog. Zij was huilerig geworden. Ik troostte haar vroeg haar niks meer.

Terug naar onze kamer. Morgen moesten we ruim 25 km etappe lopen van Terradillos del Templarios tot  Calzadilla de los Hermanillos.

15e dag Boadilla del Camino tot Carrion de los Condes

4 mei 2015. Een 24,5 km. etappe. Het leek een makkie.Maar toch het weer was een soort tegenslag. Het motregende. Maar eerst ontbijt heb ik gegeten in de café, 2,70 euro  voor een kopje café kon leche en een broodje.

Verder gaan. Tot Poblacion de Campos was het weer af en toe. miezerijk  Er was een vork van de route.  Op een kant gaat de route langs de autoweg, de andere leidt, via onverharde weg, tot Villavieco. Ik pakte de onverharde weg.  Toen bereikte ik Villavieco, een kleine dorp. Ik staak over de brug. Meteen na de brug was een bedekte rustplaats. Pauze genomen, schoenen uitgedaan en lunch gegeten, de flesjes water in de fontein bijvullen.  En dan kwam het hondenweer.  Maar ik moest doorgaan.

Regen, regen en nog een keer regen, och. De wind was och beetje sterk. De voetpad langs de kanaal was niet blubberig gelukkig.  Toen bereikte ik de verharde weg.  Daar stond een eenzame kerk --  de Ermita Virgen del Rio. Ik draaide linksaf naar Villalcazar del Sirga.  Toen ik de dorp bereikte,  ging ik richting centrum van de plek.  Onbewust pakte ik een verkeerde weg.  Ik zag geen aanwijzingen meer. Ik probeerde mijn richting te corrigeren maar dan was ik op nog een verkeerde pad.  Door het regen, was de weg echt blubberig, tot mijn enkel.  Ik had misschien drie honderd meter gelopen en nog geen aanwijzingen gezien.  Ik besloten om terug te gaan.  Toen ik op een kruispunt bereikte, vroeg ik een lokale man waar de camino weg was.  Hij heeft me de richting aangegeven. Dus was ik terug op de pad langs de autoweg. Bijna zes kilometer lopen heb ik eindelijk Carrion de los Condes bereikt. Het etappe liep ik in 7 uren en drie kwartiertje.  Ik droeg de poncho helemaal op weg.

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Er was plaats genoeg bij de Albergue Parroquial de Santa Maria. Het kostte me 5 euro. Mijn broer was niet op hetzelfde albergue. Dat maakte niet uit. De albergue is bekend voor het onderneming is van nonnen van de Agustijnse orde.

Na douche nemen, ging rond de stadje. Ik kwam Ashok toevallig tegen. Hij logeerde in een hotel. Hij smeekte mij om hulp te vragen.  Hij wil iets kopen maar hij kon niet Spaans spreken. Zijn reden is dat ik Spaans kan spreken. Jawel, alleen het een gebrekkig Spaans is. We  naar de drogisterij waar hij twee smeerzalf voor spierpijn en een haardroger gekocht heeft. Hij gaaf me een smeerzalf.  In een apotheek kocht ik magnesium tabletten.  Dan gingen we naar Spar supermarkt. Daar kocht ik brood, yoghurt, navelinas, Spaanse droge worst (fuet), melk, geploft tarwe korrels. Op weg terug kocht ik bij een elektronica winkel oplader voor mijn mobieltje.  Bij de bakkerij geroosterde amandelen en amandelen taart.  Ik ging eventjes naar zijn hotel en dan terug naar de albergue.

Ik at mijn koude avondmaaltijd met geploft gemield tarwe, yoghurt, melk, fuet en brood. Bijna klaar met eten, hoorde ik de nonnen aan het zingen in de andere kamer. Ik ging in de kamer. Wat een verrassing. Een kleine programa voor ons die door de zusters. Het was vespers. Na het zingen, vertelden pelgrims kleine verhaaltjes met name waarom hebben we de camino gedaan. Hier zijn sommige verhaaltjes. Voor de jongelui was antwoord vaak uitdaging en sports. Voor de oudere waren er dieper redenen dat sommige niet doorging met hun verhaaltjes kunnen en soms in hun ogen zien meer vochtig dan normaal.. Een stel wilden graag naar Santiago de Compostela samen met de as van dochter die eigenlijk wou daar naartoe toe toen zij nog leeftde. . Anderen bedanken God dat ze goede leven hebben gehad. Na het programma at ik verder mijn koude avondmaaltijd.

Om 8 uur 's avonds ging ik mee naar de mis voor de pelgrims. Aan het eind van de mis begon de iets speciaals voor ons -- de zegingen van de pelgrims. Vol met blijheid was ik. Iedere pelgrim. De pastor gaaf de zegeingen. Een non raakte onze wangen. Een non gaaf iedereen een gekleurde paper sterretje, een symbool van goeie reis met de ster als een gids. Mijn heb ik in mijn portemonnee gestopt.

Zie video hier:

14e dag van Hontanas tot Boadilla del Camino

3 mei 2015. Het was een 28 km etappe maar het kost me 8 uren en 45 minuten. De weg was vrij makkelijk te gaan doen alleen dat ik een beetje moe ben dus in een langzaam tempo gedaan. Zie kaart:

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Tot Castrojeriz was de weg makkelijk, bijna vlak terrein. We liepen in de dal tussen de mesetas op onverharde weg. Heerlijk om de andere pelgrims te zien aan het lopen. Na een tijd bereikten we de ruine van San Anton dat in 1146 gevestigd was.  Hier was klooster die zorg voor de zieke pelgrims. De ziekenhuis was gerund door de Orde van Sint Antonius, een oude orde (1095 gevestigd) die niet meer bestaat.

Verder aan zie men de mooie dorp van Castrojeriz. En dan kom de Alto Mostelares. Het was en klim van meer dan 120 meter hoogte (917 m. boven de zee spiegel). Daar heb ik een echt langzaam tempo gedaan. Van de top kunnen wij mooie uitzicht kijken, dorpjes, mesetas, velden. Daarna was de weg geleidelijk naar beneden gegaan.

Daarna verlaten we de provincie van Burgos als we de Rio Pisuerga bereikten. Brug oversteken kwamen we in de provincie van Palencia aan.  De eerste dorp die we tegenkwamen is Itero de la Vega. 

Toen ik in Boadilla del Campo arriveerde de albergue waar mijn broer ingeschreven hebt was vol. De conciërge heeft alleen maar de woonkamer van de andere albergue gebouw aangeboden. Geen keus dus heb ik wel geaccepteerd, 7 euro per nacht. De woonkamer was druk met mensen. Ik kon niet mijn spullen mijn rugtas open maken. Ik was verdrietig. Zoek voor een andere albergue dan? Nee, ik was gewoon uitgeput. Gelukkig de manager van de albergue zei dat er een plaats voor me was. Iemand heeft zijn reservering niet gebruik. Hij had me verplaats in een leeg bed van een vier bed kamer. Echt lux. Nog leuker waren we allemaal Nederlanders. Jano de zoon, Dries de vader en Anton de schoonvader. Wat lukt. Kletsen deden we snel.

Maar toen ik open my rugtas om mijn oplader te zoeken, het was niet bij me. Oh nee, ik heb het kwijt. Achtergelaten in Hontanas. Ik was voor de tweede keer met verdriet geraakt. Deze keer nog erger. Met bijna leeg batterij, ik kan niet internetten.

Er was geen keuken in de albergue.  Dus moesten we in de restaurant eten. Door mijn verdriet heb ik geen zin om te eten. Van een eetkamer naar de andere zag ik een blij sfeer terwijl ik down voelde.  Te veel lawai. Liever een rustiger plek. Geen keus. Om mezelf te troosten zat ik in een lege stoel in de andere eetkamer. Ik probeer in de gesprek bij te houden. Even tegen houden mijn verdriet met een mom van een gelachen gezicht. Het hielp niet met eten, terwijl het rundvlees stoofpot lekker was en het kost alleen 9 euro Ik at alleen de stoofpot, geen brood gesmeerd.

Klik video klip hier:

Ik uitte aan de mensen dat mijn oplader in Hontanas achtergelaten was. Ik vroeg de conciërge of hij een oplader te bidden.  Nee was de antwoord. Dries hoorde mijn situatie. Hulp was aangeboden door Dries.  Ik kon met zijn oplader aansluiten omdat zijn oplader twee USB aansluitingen heeft  Ik voel me opgelucht. Anders geen internet  geen blog en geen email te sturen.

13e dag van Burgos tot Hontanas

2 mei 2015. Het was nog mistig en een beetje donker toen we dit etappe begonnen.  Ik was van om ergens mijn ontbijt te hebben. Maar de café tegenover de albergue was druk.s dichtbij. Een paar kilometer verder vond ik een heel kleine café. Het was open en er waren lokaal mensen aan het koffie drinken. Ik ging binnen en besteld café kon leche en daarna en gewone koffie zonder melk. In  plaats van een broodje heb ik geroosterd amandelen gekocht. Lekker. Het ontbijt kostte me 3,20 euro. Niet slecht.

De gelijmd plakjes in de  hiel van mijn schoenzolen worden in een paar plekken los.  Ik moest die repareren met een seconde lijm. Ik had geen gelegenheid in Burgos een seconde lijm te koken. Misschien kan ik de lijm kopen in de dorpjes.  De volgende dorp na Burgos was Tardajos.  Ik kwam tegen en bakkerij waar ik daar een heerlijk knapperig amandel taart met butter gekocht. Twee stuks voor alleen maar 1,10 euro. Ik vroeg de bakker waar kon ik een lijm kopen.  Hij verwijst me de weg.  Het was gewoon een Alimentatie winkel in de dorpsplein. Daar heb ik de lijm (2,50 euro) en 3 navelinas voor 90 cent gekocht. De eigenaar was een middelbare leeftijd vrouw vroeg of wat ben ik aan het luisteren omdat ik met een koptelefoon op mijn oor aan heb. Ik zeg tegen haar in mijn gebrekkig spaans: klassieke muziek en op het moment luister ik een bepaalde zarzuela muziek stukjes. Zij zei  dat ze van zarzuela hield beter dan opera omdat het mas alegre (verheugender) is.

Ik ging verder. De volgende dorp heet Rabe de las Calzadas. Daarna begin de de zogenaamd meseta of  plateau gebied. Sommige zeggen dat het duurt 7 dagen voor men de meseta gebied kon oversteken. Het is lange weg van hetzelfde landschaap van velden en bijna geen bossen. De dorpjes ligt iets verder apart. Soms meer dan tien kilometer apart. Het is een saai weg. We gaan we kijken.

De bijna 900 meter hoog plateaus zijn winderig toen we daar de gebied bereikten. De dorpjes zijn altijd gevestigd in de dalen wegens de wind. Halverwege stop de regen gelukkig. De zon schijnt af en toe. Het werd iets warmers. 

In Hornillos del Camino kwam ik tegen mijn broer en zijn vrienden aan het eten van tonijn salade. Hij raad me aan om salade te bestellen.  Hij zei dat het lekker was. Zo aten we salades en we drinken cola. Na het eten heb ik de hiel gedeelte van mijn schoenzolen gelijmd.

Zie gradiënt kaart:

(Bron: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Na 9 uren en 30 minuten bereikte ik onze bestemming met een tempo van iets over dan 3,2 km per uur.  Hontanas ligt in een dal tussen twee mesetas. In Albergue Sta. Brigida hebben we ingeschreven. Het kost 7 euro per bed. Douche nemen, kleren wassen hebben we gedaan. De zon scheen hard. Mijn gerepareerd schoenzolen ziet nog vast gelijmd.

Er was een mooie keuken daarvoor hebben we besloten om eten te koken. Er was ook een alimentatie winkel in de albergue en met een bijdrage van 3,70 van iedereen hebben alles gekocht voor onze maaltijd. Cesar hebt een heerlijk gebakken rijst voorbereid.

Zie video klip hier:

Vroeg naar bed gegaan. Morgen is de etappe ook lang, 28,5 km van Hontanas tot Booadilla del Camino.

12e dag Ages tot Burgos.

1 mei 2015. Het was kouder geworden dan gisteren. De temperatuur daalde tot 12-15 graden. De windstoten waren vrij krachtig 46 km per uur. Volgens het weer bericht was er een lage druk gebied ergens in Atlantisch  Ocean oostnoordoost van Spanje. 

We hebben geen keus. We moesten gaan stormachtig weer of niet. Eerst at ik mijn ontbijt van cafe con leche (koffie met veel melk), sinaasappelsap en broodje. Het koste me 3 euro.

Het regen stopte alleen toen ik Burgos bereikte. Ik moest mijn poncho dragen de hele dag. De 24 km afstand heb ik gehaald in 6 uren. Mijn tempo was vrij snel.  Ik heb 4  km per uur gehaald. Er ware een paar reden dat ik kon verwijten. De etappe was bijna op helemaal vlakke terrein. Er was alleen een klim van 141 meter in een geleidelijk gradiënt in de eerste half van de etappe. Het was koel de hele dag en heb ik geen probleem met mijn voeten.  Ik heb geen pauze meegenomen terwijl ik de twee dagen oud brood en chorizo op lunch tijd at lopend. Ik was van plan om melk te kopen maar er waren geen winkeltjes in de kleine dorpjes. Lekker als iemand honger heeft. 

Zie gradiënt kaart:

(Bron: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/ )

Ik bereikte de rand van Burgos rond 12. Het is een grote stad. Toen ik het centrum bereikte was er een actie van arbeiders. O 1 mei actie.  Meestal zijn de leuzen tegen de economische crisis in Spanje en de strijd van de arbeiders voor gerechtigheid, beter omstandigheden  en tegen kapitalisme.

De albergue municipal is in het centrum. Groot, schoon, nieuw en mooie is het. Ik heb alleen 5 euro voor de nacht betaald. Na inschrijving, bed zoeken, douche nemen, ging ik de gotische dom kijken.  Heel groot en oud en vol van geschiedenis is het. In 1221 was het begin van het gebouw.  Het is een Werelderfgoedlijst gedeclareerd door UNESCO in Spanje.  Er was ook een feest van heilige gevierd -- de feest van Sint Josef, de arbeider. Er was een optocht van señoras, señoritas en kinderen en door een muziekband begeleid.

We aten onze diner in een restaurant. Ik denk bij Restaurante Don Nuño.  Ik besteld cocido de garbanzos, een lokaal Burgos gerecht. Het koste me 15 euro. Ashok de Indiaan-Amerikaan, vriend van mijn broer besteld kip. De rest besteld de zogenaamd pelgrimsmenu een drie gangen menu voor 10 euro per persoon. Mijn bestelling kon ik niet bijna opeten. Langzamerhand heb ik wel gedaan.

Zie video clip van de etappe: