14e dag van Hontanas tot Boadilla del Camino

3 mei 2015. Het was een 28 km etappe maar het kost me 8 uren en 45 minuten. De weg was vrij makkelijk te gaan doen alleen dat ik een beetje moe ben dus in een langzaam tempo gedaan. Zie kaart:

(Bron:  http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)

Tot Castrojeriz was de weg makkelijk, bijna vlak terrein. We liepen in de dal tussen de mesetas op onverharde weg. Heerlijk om de andere pelgrims te zien aan het lopen. Na een tijd bereikten we de ruine van San Anton dat in 1146 gevestigd was.  Hier was klooster die zorg voor de zieke pelgrims. De ziekenhuis was gerund door de Orde van Sint Antonius, een oude orde (1095 gevestigd) die niet meer bestaat.

Verder aan zie men de mooie dorp van Castrojeriz. En dan kom de Alto Mostelares. Het was en klim van meer dan 120 meter hoogte (917 m. boven de zee spiegel). Daar heb ik een echt langzaam tempo gedaan. Van de top kunnen wij mooie uitzicht kijken, dorpjes, mesetas, velden. Daarna was de weg geleidelijk naar beneden gegaan.

Daarna verlaten we de provincie van Burgos als we de Rio Pisuerga bereikten. Brug oversteken kwamen we in de provincie van Palencia aan.  De eerste dorp die we tegenkwamen is Itero de la Vega. 

Toen ik in Boadilla del Campo arriveerde de albergue waar mijn broer ingeschreven hebt was vol. De conciërge heeft alleen maar de woonkamer van de andere albergue gebouw aangeboden. Geen keus dus heb ik wel geaccepteerd, 7 euro per nacht. De woonkamer was druk met mensen. Ik kon niet mijn spullen mijn rugtas open maken. Ik was verdrietig. Zoek voor een andere albergue dan? Nee, ik was gewoon uitgeput. Gelukkig de manager van de albergue zei dat er een plaats voor me was. Iemand heeft zijn reservering niet gebruik. Hij had me verplaats in een leeg bed van een vier bed kamer. Echt lux. Nog leuker waren we allemaal Nederlanders. Jano de zoon, Dries de vader en Anton de schoonvader. Wat lukt. Kletsen deden we snel.

Maar toen ik open my rugtas om mijn oplader te zoeken, het was niet bij me. Oh nee, ik heb het kwijt. Achtergelaten in Hontanas. Ik was voor de tweede keer met verdriet geraakt. Deze keer nog erger. Met bijna leeg batterij, ik kan niet internetten.

Er was geen keuken in de albergue.  Dus moesten we in de restaurant eten. Door mijn verdriet heb ik geen zin om te eten. Van een eetkamer naar de andere zag ik een blij sfeer terwijl ik down voelde.  Te veel lawai. Liever een rustiger plek. Geen keus. Om mezelf te troosten zat ik in een lege stoel in de andere eetkamer. Ik probeer in de gesprek bij te houden. Even tegen houden mijn verdriet met een mom van een gelachen gezicht. Het hielp niet met eten, terwijl het rundvlees stoofpot lekker was en het kost alleen 9 euro Ik at alleen de stoofpot, geen brood gesmeerd.

Klik video klip hier:

Ik uitte aan de mensen dat mijn oplader in Hontanas achtergelaten was. Ik vroeg de conciërge of hij een oplader te bidden.  Nee was de antwoord. Dries hoorde mijn situatie. Hulp was aangeboden door Dries.  Ik kon met zijn oplader aansluiten omdat zijn oplader twee USB aansluitingen heeft  Ik voel me opgelucht. Anders geen internet  geen blog en geen email te sturen.