13 mei 2015. Wij waren niet zeker waar onze eindbestemming voor dit etappe was. Daarom was de vraagteken in de titel geplaatst. We gingen door lopen. Eindelijk stopten we in Ruitelan. De etappe afstand was 26 km. Zie kaart:
(Bron: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)
Van Cacabelos vertrokken we een beetje vroeg. De weg steeg geleidelijk en loop ik langzaam en mijn broer heeft me achtergelaten. Twee kilometer verderop mijn broer en zijn vrienden, Doug en Jen, waren in een café aan het ontbijten. Ik pauzeerde met hun en ging ontbijt eten. Ze hebben restanten van omelet en ontbijt spek gehad en ze hebben me gevraagd of wil ik hun restanten eten. Wel dat een paar cent besparen. Ik had alleen café con leche en at de restanten omelet en ontbijt spek.
We zag een pelgrim met een korte joggingbroek. Hij droeg een draagkaart. Een buitenbeentje. Ik heb een foto van hem opgenomen. Ik heb hem gevraagd waar ging hij naartoe. "Compostela" was de antwoord. Hij was of Italiaanse van afkomst en hij loop marathons. Zo, daarom hij met de korte rennersbroek aan heeft.
Na een tijd langs de autoweg, pakten we een onverharde route die tussen de heuvels en wijnbouwgebieden. Ze hebben me achtergelaten. Gelukkig was heuvels niet zo hoog. De landschaap was prachtig en de weg was vol met bomen.
(Bron: http://caminodesantiago.consumer.es/los-caminos-de-santiago/frances/)
Van Cacabelos vertrokken we een beetje vroeg. De weg steeg geleidelijk en loop ik langzaam en mijn broer heeft me achtergelaten. Twee kilometer verderop mijn broer en zijn vrienden, Doug en Jen, waren in een café aan het ontbijten. Ik pauzeerde met hun en ging ontbijt eten. Ze hebben restanten van omelet en ontbijt spek gehad en ze hebben me gevraagd of wil ik hun restanten eten. Wel dat een paar cent besparen. Ik had alleen café con leche en at de restanten omelet en ontbijt spek.
We zag een pelgrim met een korte joggingbroek. Hij droeg een draagkaart. Een buitenbeentje. Ik heb een foto van hem opgenomen. Ik heb hem gevraagd waar ging hij naartoe. "Compostela" was de antwoord. Hij was of Italiaanse van afkomst en hij loop marathons. Zo, daarom hij met de korte rennersbroek aan heeft.
Na een tijd langs de autoweg, pakten we een onverharde route die tussen de heuvels en wijnbouwgebieden. Ze hebben me achtergelaten. Gelukkig was heuvels niet zo hoog. De landschaap was prachtig en de weg was vol met bomen.
Na twee uren lopen bereikte ik Villafranca de Bierzo, een stadje. Bij de kerk vond ik mijn broer en zijn vrienden aan het pauzeren. Jen had een pijnlijk blaar. Anna, de Hongaarse meisje kwam langs. Even met haar praten over blaren. Ze heeft ons laten zien dat ze ook een grote blaar heeft.
Ik ging verder aan. Ondertussen kwam ik tegen de marathon man opnieuw. Anna kwam ook bij. Even met hem praten. Verder bij de plein, in een alimentatie winkel kocht ik cola (1,00 euro), salami(1,63) en fuet(1,70) voor mijn lunch. Ik staak de brug van Rio Burbia over. Ik vond een supermarkt en kocht sinaasappels. Een par meter verder kwam ik een splitsing tegen. Als ik begon de bergachtige weg lopen, een bewoner zeg dat ik de andere weg moest gaan pakken. De bergopwaarts route is "duro" of hard. De weg lang de rivier is makkelijker zei ze.
Dar betekent de weg langs Rio Valcarce. De zon scheen hard en het was heet. Bij Pereje moest ik pauze nemen en drank café con leche. Geen torta want ik geen honger heb alleen dorst wel. Ik zag Anna die kwam bij de terras buiten. Even met haart praten. Eerder heeft zij gepauzeerd ergens langs de weg. Ik liet haar achter.
Ik kwam pas bij Trabadelo. Ergens op weg moest ik stoppen onder de schaduw van de bomen. Mijn voet deed pijn. De hitte is te veel. Ik trok mijn schoenen en sokken af. Later kwam Anna pas langs. Ik moest nog rusten. Na een paar minuten was ik ook weg. Bij La Portela de Valcarce was er een fontein. Hier had ik mijn lunch gehad. At ik twee sinaasappels brood en fuet. Omdat ik dorst had, drank ik water van de fontein terwijl daar was een waarschuwing -- agua non-potable (water is niet beschikbaar voor drinken.) Niks aan de hand, voelde ik me normaal.
Langs de weg kwam ik voor het eerst Igor (uit Moldova) tegen. Hij vroeg me of ik een Russische dame(Anastasiya) gezien heb. Nee die heb ik niet gezien, zei ik.
Verder langs Ambasmestas, dan bij Vega de Valcarce. Allebei zijn niet zo kleine dorpjes. Eindelijk kwam ik bij Ruitelan. Ik zag mijn broer op een Albergue. Hij zei dat ik daar kon logeren. Ik vroeg hem of er een wifi aanwezig is. Hij zei: geen. De andere albergue wel, zei hij. Dus ging ik verder aan tot ik de Albergue Potala Pequeño bereikte. Aanmelden. De hospitalero heeft me gevraagd of ik snor. Omdat ik snor heeft hij me geplaatst in alleen in een kamer. Leuk. Het maakt niet uit of ik alleen in matras op de vloer zou gaan slapen. Ik beschouw ik als een luxe ding om alleen te zijn in een kamer.
Het is een gastvrij albergue. Het was bijna vol. Gelukkig kon ik nog warm water douche hebben en kleren wassen en ophangen. De zon en de wind droegen de kleren snel. Bij terras ontmoet ik Mach uit Zwitserland. Van hem heb ik gehoord een verhaaltje over de camino. Dit was het verhaaltje: Er was een advocaat in Duitsland. Hij has een succesvol praktijk samen met een advocaat collega. Hij had ook een mooie vrouw. Maar zijn vrouw verliet hij en ging mee met zijn advocaat collega. Hij kunnen met zijn collega met de praktijk niet meer samengaan. Hij verloor zijn praktijk en was in blut geraakt. Vaak dacht hij dat hij niet meer leven wou. Over de St. Jacobsweg had hij toevallig gehoord. Eindelijk beslist hij om te doen. Dus begon hij -- zonder geld en alleen wat hij had in zijn rugzak, lopend. Met veel moeite soms slaap hij op straat zoals een dakloos mens als hij niet een dak kon vinden. Tot Santiago Compostela had hij bereikt. Voor hem was het een soort verlossing, dat hij zijn leven kon vinden. Wat gebeurt daarna vroeg ik aan Mach. Hij zei dat hij over wat gebeurt daarna niet meer wist.
Dinner tijd! Het was lange tafel. De kok heeft voor ons een pelgrims maaltijd voorbereid. We hadden een drie gangen menu. Eerst was de zalm salade en tomaten soep, de tweede gang was spaghetti carbonara, de derde was rijst pap. Lekker. Met name als men honger heeft.
Logies en diner betalen moesten we morgen afrekenen doen. Voor morgen krijgen we nog ontbijt.
Klik video hier:
Nog 163 km. meer te lopen naar Santiago. Zover hadden we 612 km. gelopen.
Ik ging verder aan. Ondertussen kwam ik tegen de marathon man opnieuw. Anna kwam ook bij. Even met hem praten. Verder bij de plein, in een alimentatie winkel kocht ik cola (1,00 euro), salami(1,63) en fuet(1,70) voor mijn lunch. Ik staak de brug van Rio Burbia over. Ik vond een supermarkt en kocht sinaasappels. Een par meter verder kwam ik een splitsing tegen. Als ik begon de bergachtige weg lopen, een bewoner zeg dat ik de andere weg moest gaan pakken. De bergopwaarts route is "duro" of hard. De weg lang de rivier is makkelijker zei ze.
Dar betekent de weg langs Rio Valcarce. De zon scheen hard en het was heet. Bij Pereje moest ik pauze nemen en drank café con leche. Geen torta want ik geen honger heb alleen dorst wel. Ik zag Anna die kwam bij de terras buiten. Even met haart praten. Eerder heeft zij gepauzeerd ergens langs de weg. Ik liet haar achter.
Ik kwam pas bij Trabadelo. Ergens op weg moest ik stoppen onder de schaduw van de bomen. Mijn voet deed pijn. De hitte is te veel. Ik trok mijn schoenen en sokken af. Later kwam Anna pas langs. Ik moest nog rusten. Na een paar minuten was ik ook weg. Bij La Portela de Valcarce was er een fontein. Hier had ik mijn lunch gehad. At ik twee sinaasappels brood en fuet. Omdat ik dorst had, drank ik water van de fontein terwijl daar was een waarschuwing -- agua non-potable (water is niet beschikbaar voor drinken.) Niks aan de hand, voelde ik me normaal.
Langs de weg kwam ik voor het eerst Igor (uit Moldova) tegen. Hij vroeg me of ik een Russische dame(Anastasiya) gezien heb. Nee die heb ik niet gezien, zei ik.
Verder langs Ambasmestas, dan bij Vega de Valcarce. Allebei zijn niet zo kleine dorpjes. Eindelijk kwam ik bij Ruitelan. Ik zag mijn broer op een Albergue. Hij zei dat ik daar kon logeren. Ik vroeg hem of er een wifi aanwezig is. Hij zei: geen. De andere albergue wel, zei hij. Dus ging ik verder aan tot ik de Albergue Potala Pequeño bereikte. Aanmelden. De hospitalero heeft me gevraagd of ik snor. Omdat ik snor heeft hij me geplaatst in alleen in een kamer. Leuk. Het maakt niet uit of ik alleen in matras op de vloer zou gaan slapen. Ik beschouw ik als een luxe ding om alleen te zijn in een kamer.
Het is een gastvrij albergue. Het was bijna vol. Gelukkig kon ik nog warm water douche hebben en kleren wassen en ophangen. De zon en de wind droegen de kleren snel. Bij terras ontmoet ik Mach uit Zwitserland. Van hem heb ik gehoord een verhaaltje over de camino. Dit was het verhaaltje: Er was een advocaat in Duitsland. Hij has een succesvol praktijk samen met een advocaat collega. Hij had ook een mooie vrouw. Maar zijn vrouw verliet hij en ging mee met zijn advocaat collega. Hij kunnen met zijn collega met de praktijk niet meer samengaan. Hij verloor zijn praktijk en was in blut geraakt. Vaak dacht hij dat hij niet meer leven wou. Over de St. Jacobsweg had hij toevallig gehoord. Eindelijk beslist hij om te doen. Dus begon hij -- zonder geld en alleen wat hij had in zijn rugzak, lopend. Met veel moeite soms slaap hij op straat zoals een dakloos mens als hij niet een dak kon vinden. Tot Santiago Compostela had hij bereikt. Voor hem was het een soort verlossing, dat hij zijn leven kon vinden. Wat gebeurt daarna vroeg ik aan Mach. Hij zei dat hij over wat gebeurt daarna niet meer wist.
Dinner tijd! Het was lange tafel. De kok heeft voor ons een pelgrims maaltijd voorbereid. We hadden een drie gangen menu. Eerst was de zalm salade en tomaten soep, de tweede gang was spaghetti carbonara, de derde was rijst pap. Lekker. Met name als men honger heeft.
Logies en diner betalen moesten we morgen afrekenen doen. Voor morgen krijgen we nog ontbijt.
Klik video hier:
Nog 163 km. meer te lopen naar Santiago. Zover hadden we 612 km. gelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten