Opzoek naar microwaterkracht bronnen

Mijn volle neef, Turo, kwam of donderdagavond. Wegens zijn interest aan microwaterkracht centrale, waren wij van plan om de potentiële waterbronnen te kijken. Volgende dag, vroeg 's morgens vertrokken wij. Bij de bus station aten eerst de mensen (gedeelte van de partij) hun ontbijt. Het was een warme ontbijt van vis en rijst. Wij niet omdat wij onze ontbijten in het huis hadden gegeten.

We hebben de bus gereden. De plek was 80 kilometer ten noorden van stad Davao. De reis duurde anderhalf uur omdat de bus langs de weg de passagiers naamde.

Eindelijk we hadden onze bestemming (Marilog) bereikt. Even plassen deden wij naast de toilet faciliteiten, C.R. (comfort room in het engels). Ik denk dat de toiletten gesloten is. Op de muur zag men de toiletgebruik kosten. Douche nemen 5 peso's of 7 eurocent. Poepen 5 peso's, dezelfde prijs als douche nemen. Plassen kostte 2 peso's of 3 eurocent. Niks is gratis. Toch toiletgebruikt is veel veel goedkoper dan in Nederland.

Wij waren goed ontvangen door de man die verantwoordelijk was over de micro waterkrachtcentrale.

Na een hour pauze gingen met twee motorfietsen naar de water bron. . Vanuit hier ging de water naar beneden in a kleine reservoir. De water is dan naar 50cm pijp binnenging. De hoogte verschil tussen de reservoir en de turbine is 40 meters. De microwaterkracht centrale kon 25 KVA genereren.

De plek van de waterkrachtcentrale is een plek van inheemse mensen die heet Matigsalug Manobo. Vroeger, verzetten ze tegen de gepland projeckten. Na een tijd waren ze overtuigd over de voordelen.

Hier is een foto van een Manobo meisje aan het afwassen. Hier wassen ze ook hun kleren. Vanuit de niveau van de centrale gingen we ver naar een plek om te zien de potentieel voor nog een centraal. Het lijk wel een beter plek. De hoogte verschil tussen de potentieel reservoir en de potentieel waterkracht centrale is 40 meter en met een helling van meer dan 45%. Dat betekent meer kracht.

Maandag, 21 september, eid el fitr, eid van Ramadan feest, gingen we naar Samal, een eiland tegenover de stad Davao, opzoek naar Hagimit waterval, een bekende toeristische plek. Om de plek te bereiken hadden we een motorfiets gehuurd met een bestuurder. Dus in een motorfiets maar met 3 mensen. Het was met een 155ml motor. Goed genoeg voor niet zo zeer stijle helling.

Het duurt een kwartiertje. De weg ging omhoog. Eerst een beton autoweg. En dan een gedeelte was onverharde weg en dan een voetpad. De entreegeld naar de toeristisch plek was 20 peso's per individueel (3eurocent)

Wij gingen naar de bron van de waterval. Op grote rotsen moesten we soms klimmen. Het was leuk om soms alle ledematen te gebruiken. Het kan niet anders.

Eindelijk hebben we de bron bereikten. Het ligt onder een hoge en bijna verticale kloof. De water was helder. De bronwater was ook gebruikt voor watervoorziening van de hoofddorp (Penaplata) van het eiland.

Mensen hier zeggen dat de water hier stroomt voortdurend constant, regen of geen regen. We probeerden met een altimeter de hoogte van bron te meten. Maar de hand van analoog altimeter was los van de as. Jammer. Ik schatte vanaf de zeespiegel dat we op 300 meter hoogte waren.

We gingen naar beneden. We volgen de pad van de waterval. We zagen waar de lokale toeristisch aan het genieten van de omgeving. Kamperen, pikniken, barbecueën, zwemmen, verkennen, of gewoon rondwandelen. De meeste toeristen waren de jongeren op zoek voor een kleine avontuur en gezelligheid.

Op een kleine dam, waar voor een tijd een reservoir maakte voor een microwaterkracht centrale, waren er een groep jongeren aan het spelen: Ik heb ze gegroet en gevraag of ze konden voor me gingen poseren. Met spontaniteit, hebben ze dat voor me deden. Daarvoor heb ik ze bedanken.

De vroegere microwaterkracht centrale voorzag voor een tijd stroom naar de dorp, maar het te klein. Na 5 jaar in gebruikt was het niet meer omdat een onderwater kabel was aangelegd en verbonden met een grotere voorziening in Davao. Turo schatte nog dat daar is nog een nut voor microwaterkrachtcentrale als de toeristische plek geen elektriciteit voorziening heeft. Hij had een kleine gesprek met een van eigenaars van de familie bedrijf die verantwoordelijk was voor de plek.

Een microwaterkrachtcentrale, met een reservoir en behorende pijp, een hoogte verschil van 100 meter, kon wel gebouwd in de plek.

Daarna gingen we in een andere gedeelte van het eiland. Nog een beek zoeken. Het was 30 minuten motorfietsen. We zagen de beek eerst op ongeveer 100 hoogte van de zie spiegel. Dan de weg ging dalen op steile helling, dat ik moest vast houden van mijn zitplaats. Eerst alleen nadelen van die beek. Het is droog als er voor een tijd geen regen val.

In iedere geval, was er een schitterend uitzicht. Een strand zo mooie. Leeg van mensen. Rustig, vol van cocospalm bomen. Met een kleine vissersdorp. Ver van de drukke stad en verkeer. Its all yours for the taking. Zeggen ze in het Engels. Je kon die alles hebben.

We bleven daar voor een kwartiertje. En dan we reden terug naar Penaplata. Vanaf die dorp reden we verder naar de overkant van het eiland. Het duurde 30 minuten voor onze doel bereikt. De bron lag in een hoge verticale rotsgebergte van kalksteen.
Water stroomde naar beneden in vele kleine spuiten. Een paar bamboe stengels waren gebruikt als waterleiding. Mensen die de plek weten, halen vaak hun drinkwater daar. Voor zo ver als bron van microwaterkracht centrale, was het moeilijk om op te bouwen.

We gingen terug. Twee maal moesten we op voet zijn wegens zeer steile stijging van de weg. Motorfiets had geen genoeg kracht.

Het was donker toen we de busstation bereikten. De reis naar huis duurde twee en een helft uren in plaats van een uur. Er waren lange file naar de veerboot. Het verkeer in de stad was ontzettend druk dat de bus kon alleen langzaam reden.