Het oversteken van de Pyrenees is de eerste en de moeilijkste etappe als men vanuit St. Jean Pied de Port de camino gaat beginnen. Het betreft een 1,430 meter hoog col oversteken. Kon ik dat halen, ik vraag me af? Twijfels had ik, maar ik heb geen andere keus. Durf oversteken liep iets in mijn gedachten! Zo began ik mijn eerste stap op de eerste etappe van de camino.
Ik had de eerste etappe goed gestudeerd voor ik de camino begon.. De plan van aanpak van de route heb ik gemaakt. Er waren twee routes dat men kon kiezen. De Route Napoleon en de Route Val de Carlos. De stijging van de eerdergenoemd was steiler maar had mooier uitzicht en korter dan de laatstgenoemd. Eindelijk heb ik de Route Napoleon gekozen. De afstand was 24 kilometers. Hoeveel tijd moet daar besteden? Bij de langzaamste tempo van ruim 2 km. per uur betekend 10 tot 12 uren aan het lopen. Hulpmiddel heb ik een wandelstok. Om te kunnen weten op welke hoogte ben ik hebt ik een altimeter bij me.
Hier is een gradiënt kaart:
De stijging van de klim kon men in 3 fase verdelen. De eerste fase heeft in het algemeen een stijging van 9 percent over een afstand van 7,5 km tot Albergue Orisson. De tweede fase vanaf Orisson tot Fontein van Roland is een overal stijging van 3 percent over een afstand van10 kilometers. Dan vanaf de fontein tot col Lepoeder (de hoogste punt) is een stijging van 6 percent over een afstand van 4 kilometers. Dan komt de afdaling van 4 kilometers naar Roncesvalles.
Ik deed al de mentaal en fysiek voorbereiding. Een paar leuzen onthoud ik in mijn hoofd. Je eigen tempo volgen. Het mag niet uit of te langzaam is. Niet forceren. Doe helfstappen in plaats van vol lengte stappen met name op steile stijging. Rugzak gewicht tot 10 percent van eigen lichaamsgewicht of wel ongeveer 7 kilos. Niet de lichaam en benen overbelasten. Pause nemen als men overbelasting voelen. De laaste -- durven.
Mijn broer en zijn twee vrienden, Vann en Ashok, en ik aten onze ontbijt vroeg in de albergue waar we logeerden. Het was een beetje laat toen we om halfacht onze bedevaart begonnen. Eigenlijk konden we 30 minute eerder vertrekken. Hier is een foto vanuit de brug (200 meter hoog boven de zeespiegel).
Ze hadden een sneller tempo en ik was achteruit gegaan. Na een helfkilometer, was daar een splitsing. Ik zag ze als ze pakten de val de carlos route. Voor me de keus was de Napoleon route.
Er waren twee mogelijkheden langs de route waar men kon logeren en te eten. Honto en Orisson. De eerdergenoemd is op de hoogte van 350 meters en 5 km. vanuit de brug in St. Jean Pied de Port. De laatstgenoemd is op de hoogte van 650 meter vanuit de brug. Tot half kilometer van Honto was de stijding geleidelijk. Daarna was de half kilometer een steil klim van ongeveer twee honderd meter.
Ik deed mijn tempo was nog langzamer. Half stappen met elke stap gaat een second duren. Mijn ademen werden dieper.maar in normaal ritme.
Bij Honto had ik pauze genomen om een broodje te eten en koffie te drinken want ik geen boterham, bij me had behalve water. De boterham en croissant kon niet allemaal opeten. De restanten waren goed genoeg tot namiddag eten. Na Honto was meteen een steil stijging. Ik denk de stijging was meer dan 250 meter in het hoogte. Op die weg kwam ik twee Australische dames tegen -- Emma (een psycholoog) en Donna (een verpleegster). We hebben met elkaar een goeie gesprek. Eerst liepen we samen. Later hadden ze me achtergelaten.
Na steil klimmen kwam vrij minder stijging. Zo blij was ik toen ik Orisson bereikte in 3 uren en 21 minuten in een tempo van ruim 2 kilometer per uur. Dit is de plek waar de laatste albergue is. 17 km. meer lopen tot Roncesvalles. Ik zag veel mensen aan het middag eten. Ik beslist om door te gaan en had mijn waterfles bijgevuld.
Rond 10 km afstand na Orisson is vrij geleidelijk stijging van 3,6 percent. Dus is het minder belastend voor mijn benen en ik kon sneller lopen. Dat heb ik gedaan. Halverwege van dit afstand, kom men het stambeeld van Virgen de Biakorri ofwel Maagd Maria van Biakorri tegen. Zij stond op de rand van een heel diep ravijn. Zij is de patroon en de beschermster van de herders. Het gezicht lijk me wel dat ze aan de pelgrims zei wijst voorzichtig. Volgens me kon ze wel voor de pelgrims ook beschermen. Toen in haar plek kwam bad ik iets speciaal voor mijn liefdes. Na het bidden at ik de restanten van mijn broodje en croissant. Ik blijft niet lang en na een paar minuten pauze liep ik door.
Toen naderde ik de Col de Bentarte (1310 m. boven de zee spiegel). Op de voet van de col, bij een gehechte kleine kruis kwam ik een pelgrim aan het rusten tegen. We hebben met elkaar gegroet. Zijn naam was ook Jose en hij kom van Brasilia uit. Ik pauzeerde. Na de pauze klommen we samen de pas over. Daarna was er een geleidelijk afdaling en soms vlakke plekke op de weg naar Fontein van Roland. Bij de fontein, kwamen we Donna en Emma die ik eerder ontmoette aan het pauzeren.
Na de pauze, liepen we allemaal samen verder. We bereikten de grens post van Navarra, een regio van Spanje. Af en toe zijn er restanten van sneeuwval op de weg de hoger we door gegaan. Jose en ik liepen redelijk omdat vanuit de fontein naar Col Lepoeder is de stijging geleidelijk. Toen bereikten we de hoogste pas (1430 m. boven de zee spiegel). Na een paar minuten in de col kwam onverwacht Vann, de Vietnamees-Amerikaans die een lid van Cesar's group tegen. Hoe is het dat ik eerder was bij de col. Hij zei dat ze verdwaald waren. Cesar kwam kort daarna aan. Maar Ashok Patel was niet te zien. De Indische was verder achter.
De afdaling was echt steil. Ik probeerde te rennen naar beneden. Maar ik was alleen maar goed voor een paar minute. Het was hard op mijn dijen die pijn en uitputting gevoel had. Eindelijk was ik geforceerd om langzamer te lopen. Naarmate we dichtbij naar Roncesvalles kwamen was de steilheid van de afdaling minder. Eindelijk bereikten we het grote abdij van Roncesvalles. Het duurte 9 uren en 30 minuten lopen voor me. Dus een tempo van ruim 2,5 km/uur.
Binnen, we hebben onszelf aangemeld. Het kostte een tientje. Ashok kwam later. We waren gelogeerd in een vrijwel nieuw gebouw. We hebben onze douche genomen. Er was een plek om te koken, maar we zo moe waren om boodschappen te doen. Er was wel wifi maar de bereikbaarheid is slechts in wifi zone en de verbinding slecht. Dus geen wifi in onze slaapplaatsen.
Om 9 uur 's avonds aten we onze diner in een restaurant. In Spanje beginnen ze hun diner te eten in bovengenoemde tijd. De maaltijd kostte 10 euro. Ik bevalt het niet mee omdat het vleesgerecht klein was. Zo was de klaag van de anderen. Na het eten, gingen we naar onze bed en gingen slappen
Hier is een video clip op de etappe:
Rond 10 km afstand na Orisson is vrij geleidelijk stijging van 3,6 percent. Dus is het minder belastend voor mijn benen en ik kon sneller lopen. Dat heb ik gedaan. Halverwege van dit afstand, kom men het stambeeld van Virgen de Biakorri ofwel Maagd Maria van Biakorri tegen. Zij stond op de rand van een heel diep ravijn. Zij is de patroon en de beschermster van de herders. Het gezicht lijk me wel dat ze aan de pelgrims zei wijst voorzichtig. Volgens me kon ze wel voor de pelgrims ook beschermen. Toen in haar plek kwam bad ik iets speciaal voor mijn liefdes. Na het bidden at ik de restanten van mijn broodje en croissant. Ik blijft niet lang en na een paar minuten pauze liep ik door.
Toen naderde ik de Col de Bentarte (1310 m. boven de zee spiegel). Op de voet van de col, bij een gehechte kleine kruis kwam ik een pelgrim aan het rusten tegen. We hebben met elkaar gegroet. Zijn naam was ook Jose en hij kom van Brasilia uit. Ik pauzeerde. Na de pauze klommen we samen de pas over. Daarna was er een geleidelijk afdaling en soms vlakke plekke op de weg naar Fontein van Roland. Bij de fontein, kwamen we Donna en Emma die ik eerder ontmoette aan het pauzeren.
Na de pauze, liepen we allemaal samen verder. We bereikten de grens post van Navarra, een regio van Spanje. Af en toe zijn er restanten van sneeuwval op de weg de hoger we door gegaan. Jose en ik liepen redelijk omdat vanuit de fontein naar Col Lepoeder is de stijging geleidelijk. Toen bereikten we de hoogste pas (1430 m. boven de zee spiegel). Na een paar minuten in de col kwam onverwacht Vann, de Vietnamees-Amerikaans die een lid van Cesar's group tegen. Hoe is het dat ik eerder was bij de col. Hij zei dat ze verdwaald waren. Cesar kwam kort daarna aan. Maar Ashok Patel was niet te zien. De Indische was verder achter.
De afdaling was echt steil. Ik probeerde te rennen naar beneden. Maar ik was alleen maar goed voor een paar minute. Het was hard op mijn dijen die pijn en uitputting gevoel had. Eindelijk was ik geforceerd om langzamer te lopen. Naarmate we dichtbij naar Roncesvalles kwamen was de steilheid van de afdaling minder. Eindelijk bereikten we het grote abdij van Roncesvalles. Het duurte 9 uren en 30 minuten lopen voor me. Dus een tempo van ruim 2,5 km/uur.
Binnen, we hebben onszelf aangemeld. Het kostte een tientje. Ashok kwam later. We waren gelogeerd in een vrijwel nieuw gebouw. We hebben onze douche genomen. Er was een plek om te koken, maar we zo moe waren om boodschappen te doen. Er was wel wifi maar de bereikbaarheid is slechts in wifi zone en de verbinding slecht. Dus geen wifi in onze slaapplaatsen.
Om 9 uur 's avonds aten we onze diner in een restaurant. In Spanje beginnen ze hun diner te eten in bovengenoemde tijd. De maaltijd kostte 10 euro. Ik bevalt het niet mee omdat het vleesgerecht klein was. Zo was de klaag van de anderen. Na het eten, gingen we naar onze bed en gingen slappen
Hier is een video clip op de etappe:
